Yazın, Sinema ve Aşkın Kavşağında Marguerite Duras

Yalnızlık hazır bulunmaz, oluşturulur. Yalnızlık, yalnız başına oluşturulur. Ben de öyle yaptım. Çünkü orada yalnız olmam, kitap yazmak için yalnız kalmam gerektiğine karar vermiştim. (...) 
Ben yazmayı sürdürdüğüm için, kitaplardan söz etmekten kaçınmak gerekiyordu. Erkekler bunu kaldıramıyor: yazan bir kadın. Erkek için katlanılmaz bir şey bu. (...) 
Yazı yabanıl kılıyor insanı. Yaşam öncesi bir yabanıllığa ulaşıyorsunuz. Ve bu size her seferinde aşina geliyor, ormanların yabanıllığı bu, zaman kadar eski. Her şeyden korkmanın yabanıllığı, farklı ve yaşamın özünden koparılamaz bir yabanıllık. Bütün varlığınızla sarılıyorsunuz. Beden gücü olmadan yazılamaz. Yazının başına oturabilmek için, kendinizden daha güçlü olmanız gerekir, yazdığınız şeyden daha güçlü olmanız gerekir. (...) 
Tuhaf kişidir yazar. Bir çelişkidir, aynı zamanda da bir anlamsızlık. Yazmak konuşmaktır da. Susmaktır. Sessiz çığlıklar atmaktır. Huzur veren biridir yazar, çoğu kez; çok dinler. Çok konuşmaz, (...) 
Yazdığım yazılarda insanlara hakaret ettim ve bunu yapmak inanın, güzel bir şiir yazmak kadar doyurucu. (...) 
Ben herkese benzerim. Şimdiye kadar, sokakta kimsenin arkasını dönüp de bana baktığını sanmıyorum. Ben sıradanlığın ta kendisiyim. Sıradanlığın zaferi. Hani şu kitaptaki yaşlı kadın gibi, Le Camion'daki. (...)
İnsan, içinde ne var ne yok ortaya dökmüşse, bir kitabı dolduracak kadar şeyi yani; kimseyle paylaşılamayacak belirli bir yalnızlık içinde demektir.
Marguerite Duras, Yazmak adlı yapıtından

---

Yapıtları elliye yakın dile çevrilen ve tüm dünyada milyonlar satan Duras, bu ününü sadece yazdıklarıyla kazanmaz; çalkantılı ve uç yaşamı, aşkları, Fransa'nın iç ve dış politikasında aldığı roller, kadınlar, kadın erkek ilişkileri, yazma edimi, yalnızlık gibi konulardaki düşünceleri bu aykırı kimliğin tüm dünyada tanınmasında etkili olmuştur. Bir yerde, onu, geçtiğimiz yüzyılın en tanınmış yazarlarından biri yapan, kendisine ve yapıtlarına duyulan hayranlık kadar, anarşist kimliğine, sivri diline, acımasız kalemine duyulan sevgisizlik ve nefret olmuştur. Bundan dolayıdır ki, onun hayranları daha çok anavatanının dışındadır. Çoğu Fransız ondan nefret ederken, tüm dünya hastalıklı bir tutkuyla gün geçtikçe daha çok bağlanmıştır ona. 6 Mart 1996'da seksen iki yaşında öldüğü zaman, bir gazetenin attığı manşet Fransız yakasında Duras'ın algılanışını ironik bir şekilde ortaya koyar: "Marguerite Duras'ın ölümü sevenlerinin kulağında bir müzik gibi çınladı!" satırları okunur bu manşette.